EEN HELLE HEMEL.

    De velden sluimeren rustig
      in middagzonneschijn.
            Wellustig
   boeit het blauwe kristallijn
den blik, die niet verzaad wil zijn.
    Een watten wolkje kuiert
   traag vóór de zon, en, goud
         geworden, houdt
           ze omsluierd
in een floers dat 't oog doorschouwt.
       Hoe blinkend branden
         die ronde randen,
  waar de zon haar licht op giet,
waarover ze gouden schichten schiet!
   Daar valt een schaduw, levend
           uit de lucht;
    een schaduw als een zucht,
           die zwevend
          op, en bevend
       over de vlakte vlucht.
            De boomen,
       lang zoo lauw en luw,
          ontwaken schuw
      uit hunne loome droomen.
     De haver wiegelt bel op bel
   en klingelt als een klokkenspel;
 De rogge buigt haar reuzelende aren;
 en 't kleinste kruid gevoelt zich wel
    daar 't koeltje is omgevaren...
   Weer steekt de zon, en alles ligt
   te sluimeren onder 't zware licht.
           Hoor, flitseflets!
     Ginds fladderen witte duiven
           achter 't grauwe
              koren op.
  Ze stijgen snel. Ik zie geen kuiven
     meer, slechts nog een flauwe
     schemering van hals en kop.
Ze zijn zoo hoog, zoo klein, en schuiven
    nauw zichtbaar langs de blauwe
   lucht, ver boven tin- en torentop.



12 Echo's, Gent (A. Siffer) 1900, 131 p.
33 Gedichten, Amsterdam (S.L. Van Looy) 1907, 224 p.
40 Gedichten, tweede vermeerderde druk, Amsterdam 1911, 242 p.
43 Gedichten, derde vermeerderde druk, Amsterdam 1918, 305 p.